950'den Notlar

282. (950'den Notlar )

Yüce dağ başları dumanlı dumanlı

Irmaklar yorgun ağır

İnsanlar yapayalnız

Nedir üstümüzdeki bu karanlık bulut

Irgatın akşamlara kadar düşündüğü nedir

Yabancı bandıralar bayraklar emirler

Ne maviliklerde ferahlık ne toprakta güven
yurda ölüm tüccarları kurulmuş 

Bu vatan bu millet bu bayrak

Satılmaz diyenden hesap sorulmuş

Yollar fabrikalar tarlalar

Bir hançer altında amansız

Dağ taş haber bekler hürriyetten

Nedir bu toprakların bitmeyen çilesi

Nedir nedir nedir

Bu gün karanlıkta apansız

Bir çığlık yükseldi memleketten

Ben bayraksız hürriyetsiz neylerim dedi

Kınalı keklikler uçtu düz ovalardan tabur tabur

Yabancı bu memlekette işin ne

Yerin altında damar damar madenlerimiz var

Bizi bekler

Götürüp top dökemezsin

Dağlarımız ırmaklarımız bize göredir

Tarlalarımız bize kadar

Ekemezsin

Bizim bu toprak için

Bu topraklarda dökülecek kanlarımız var

Elini kolunu sallayarak bu memlekette

Giremezsin çıkamazsın

Biliriz yağmaya geldin yabancı

Senin bu memlekette işin ne

Biliyorum bir gün karanlıkta

Kesecekler yolumuzu

Ya siz çocuklar

Nasıl anlatmalı sizlere olup bitecekleri

Çocuklar bizim dediğimiz

Yüzümüze utanç duymadan bakmaktır

Mal değil mülk değil istediğimiz

Size namuslu bir dünya bırakmaktır

Vedat Türkali 

NOT: Bu şiire Fırtına Vadisi’nin güzel manzaraları eşlik etsin…

Renk Kodu: C:14 M: 59 Y: 14 K: 0

Bir Gün Tek Başına

160. Gün (Bir Gün Tek Başına)

Bir roman okursun ruhuna işler kelime kelime… İçin gider bitmesi yaklaştıkça… En sonunda göz ucunda bir damla yaş bırakır sana hatıra olarak. Vedat Türkali’nin “Bir Gün Tek Başına” romanı kelime kelime içime işleyen yegâne romanlardandır. Okumayan kalmamalı diye düşünüyorum. Kısacık bir alıntı yapmadan geçmemeliyim diye düşündüm.

“Merdivenden indi, uzaklaştı istasyondan, yanlarındaki sokaklardan birine saptı. Çiseleyen yağmur altında vıcık vıcık çamurlu sokaklarda yürümeye başladı. Gelen giden, koşuşan bir kalabalık çıkıveriyordu insanın karşısına, hem de hiç umulmayan izbe sokaklarda. Gecekondu mahalleleri başlamıştı. Kimi evlerden radyo sesleri geliyor, gülüşmeler, bağırıp çağırmalar duyuluyordu. Yanık bir ninni sesi duydu birden. Güzel sesli, genç bir kadın, Doğuluya çalan ağzı ile tatlı bir ninni tutturmuştu. Arsaya açılan bir sokağın ucunda bir fabrikanın geceye yüklenmiş koskoca karaltısı çıkıvermişti önüne. Yürüdü sokağın ucuna kadar, başka fabrikalar da vardı ilerde. Dumanlı bacaları, ıslak gecede kırpışan ışıklarıyla... Gece vardiyası mı yapıyorlar?.. Niye geldim buralara ben? Kimi işte, kimi evde, kendi dünyasında herkes. Nasıl ilişki kurulur bunlarla? Kız haklı aslında, sevdikleriyle bile yakınlık kurmasını beceremeyen, ayağı havada pis bir küçük burjuvayım ben...

...

Hayrete düşüyordu. Hakkında ifade veren hiç bir arkadaşına kızamıyordu. Hiçbir nefret duygusu doğmuyordu içinde. Halbuki o zamana dek konuşmayı bir tür ihanet olarak değerlendirmiyorlar mıydı? Birisi içeride senin hakkında konuştu mu, yüzleştirme sırasında yüzüne tüküreceksin, “Hain köpek, utanmaz rezil” diye haykıracaksın yüzüne denmiyor muydu? Devrimci romanlarda aynen böyle olurdu. Ancak şu anda arkadaşlarının tehlikeye atığı bir roman kahramanının hayatı değil, kendi hayatıydı. Bu yüzden affedebiliyordu onları. Biraz küçümsemiyor değildi; ama çok az. Daha çok acıyordu onlara ve daha çok yakınlık duyuyordu. Çok zordu direnmek. İşkencenin bu denli pank yaratacağını, bu kadar derin bir sıkıntı verebileceğini kim yaşamadan tahmin edebilirdi? Hele böyle bir yerde… Çözülmenin normal, direnmenin çıkıntılık oldu yerde.”

Renk Kodu: C: 0 M: 69  Y: 89 K: 0

Alıntının yapıldığı kaynak: http://epigraflar.blogspot.com